اینجــــــا

اینجــــــا مَـــــــن مینــویسَـــــــم

خُـــــــــودم را

لحظـــــــه هایـــــــم را

عصبانیتـــــم را

دِلتَنگـــــی هایــــــَم را

غُــــرغُــــر هایَــــم را

گِـلِـــــه هایـــی کـــه هیــــچ گــــاه بــه زبـــان آورده نِمیشونــــد

وَ مُـــــدام  نوشتــــــــه میشونــــد

چیــــزهایــــی کـــه روزی آزارَم میدادِه.

خُــــــــودَم را  ...تــــــــو را...

او را ... همــــــــــه را ...

تــــــــویِ آشُفتـــــــــه تَریــــــــن لَحَظــــــات هَــــم

مَـــرا بِبینــــی ظاهـــــرَم آرام اســــت.

امــــــــــا اینجــــــــا کلمِــــه هایــــم فَریـــــاد اســـت

اینجــــــــا مـــــالِ مَــــــن اســــــت

مــــــــالِ خـــــــــــودَم...

هَــــــــــر جـــــــــور دِلَـــــــــم بخواهَـــــد

تــــوش مینویسَــــم تــــا آرامَـــــم کُنــــد

وَقتـــــــــــی صِــــــدا کَـــــــــم مــــــی آوَرَم ؛

وَقتـــــــــــی دَردَم میگیـــــــــرَد؛

وَقتـــــــــــی بُغــــــــــض میکُنـــــــــــم ؛

وَقتی میمیـــــــــــــرم.

هــــــــر کَـــــس دلـــــــش گرفتــــه اســــت،

 از اینــــجا بـــــرود .

اینجــــــا . . .

اُتـــــــــاقِ خاطــــــراتِ

 تَــــــــــرک خُـــــــــوردِه ی مَــــــــن اســـــــت.